Vandaag stonden er tienduizenden mensen op de Dam. Onder hen een jonge Duitse vrouw. “Wir wollen auch eine Monarchie”, riep ze enthousiast. Ja natuurlijk, wij mensen willen vermaakt worden met verhalen. En een koning ís zo’n verhaal. Hij is de hoogste vorm van storytelling.
Als je zegt: “Er was eens een koning…”, luistert iedereen. Probeer voor de grap eens: “Er was eens een president…” Dat is emotie versus ratio. En we weten inmiddels wel wat ons het meeste raakt.
De koning is ons sprookje
Een koning spreekt tot de verbeelding. Of hij nou een almachtige vorst, een verlichte despoot of een constitutionele monarch is. Koningen leven groots en meeslepend. Of het zijn sukkels die zich laten afzetten en vermoorden. Maar ze zijn altijd hoofdrolspeler in hun eigen verhaal. Waarvan het geboeid luisterende volk wil weten hoe het afloopt.
De koning neemt je mee in een sprookje dat echt waar is. Je kunt hem bijna aanraken, maar uit ontzag voor zijn hermelijnen mantel en zijn lakeien doe je dat niet. Koning Willem-Alexander zei vandaag: “Ik weet niet wat de toekomst brengen zal.” Dat is maar beter ook. Want het is heerlijk om in een sprookje te leven, waarvan we nog niet weten hoe het afloopt. Dat hebben we soms nodig.
Koning of president?
In Finland hebben ze een president. Zelfmoord en alcoholisme komen daar veel vaker voor dan bij ons. Dat kan geen toeval zijn. Veel Russen willen hun tsaar terug. Ghana is in naam een republiek, maar het is eigenlijk een verzameling koninkrijkjes. En de meeste Ghanezen houden meer van hun koning dan van hun president.
Om maar eens wat te noemen.
Ook de jonge Duitse wilde af van haar grijze president die op straat niet wordt herkend. Als er al eens een schandaal was, dan was het iets met te veel gedeclareerde bonnetjes. Saai.
Ze wilde meeleven met haar staatshoofd, het liefst met rode oortjes. Een halve gare gebedsgenezeres. Buitenechtelijke kinderen. Een gemene schoonvader. Dat soort dingen. En dan hopen dat het allemaal toch weer goed komt.
Democratisch, zo’n erfelijk koningschap? Nee, dat niet. Maar ze hield van een volk dat geheel democratisch tot iets irrationeels besloten had.
Dat vond ze mooi.