Doeltreffend een boodschap overbrengen? Vertel een verhaal. Dat is zo’n beetje de strekking van de hype die storytelling heet.
Vertel je een verhaal, dan kun je dat maar beter zo goed mogelijk doen.
Ik stuitte op twee voorbeelden van zowel hopeloos achterhaalde, als steengoede storytelling. Beide afkomstig van Rainforest Alliance.
Wat doet Rainforest Alliance?
Rainforest Alliance is een internationale NGO die zich sinds 1987 inzet voor de biodiversiteit in het regenwoud. De lokale bevolking wordt daarbij geholpen om over te schakelen op methodes voor duurzaam bodemgebruik. Om zo op een ecologisch en maatschappelijk verantwoorde manier aan landbouw te doen. Tegelijkertijd concentreert Rainforest Alliance zich op de handel en het consumentengedrag.
Kort gezegd: alle producten waarvan het regenwoud niet naar de Filistijntjes gaat, krijgen een keurmerk. Zodat je als consument direct ziet welke koffiebonen/chocoladerepen/bananen duurzaam zijn.
Storytelling 1.0
Zoals dat gaat, worden kosten noch moeite gespaard om het belang van de organisatie en haar doelstellingen in een filmpje te vatten. Dat deelt immers makkelijk. Eind 2007 verschijnt het op YouTube. Een mix van fraaie beelden, een indringende voice-over, deskundige talking heads en een panfluit.
In 3.40 minuten worden we overladen met feiten, cijfers en… nog meer feiten en cijfers. Over wat Rainforest Alliance allemaal doet en bereikt heeft. De boodschap is helder, maar is die ook overtuigend genoeg?
Je raadt het al, zo moet het dus niet. Of in ieder geval niet meer. Het ‘bewijs’: in ruim vijf jaar tijd is deze video 10.000 keer bekeken.
Storytelling 2.0
Dat kan beter, dacht Rainforest Alliance. Zeker als we wereldwijde betrokkenheid willen creëren en het consumentengedrag blijvend veranderen. Eind 2012 post men onderstaande video op YouTube. Resultaat: in nog geen half jaar tijd ruim een miljoen views. Bekijk ’t zelf en je snapt waarom.
Het keurmerk van Rainforest Alliance was mij hiervoor nog nooit opgevallen. Maar dankzij een subliem staaltje storytelling heeft het concept van Rainforest Alliance zich voorgoed in mijn hoofd genesteld.
Meteen naar de supermarkt kikkers zoeken.
Inderdaad, een mooi voorbeeld van de kracht van een goede film. Kort door de bocht: die is 100 maal groter.
Overigens moet ik bekennen dat ik zelf nog nooit van deze club had gehoord. En dat zegt ook wel weer wat. Want 1 miljoen pageviews lijkt veel (zeker vergeleken met 10.000), maar als je die in een wereldwijd perspectief plaatst, dan is ’t peanuts. Als ik mocht adviseren: ga op TV. De effectiviteit van een TV-commercial is nog steeds onovertroffen.
Bedankt voor je reactie, Gabriel. Ik had er ook nog nooit van gehoord. Maar wat denk je nu je Follow the Frog hebt gezien, zal je “deze club” snel vergeten?
Het gaat mij dan ook niet om de keuze van het meest effectieve kanaal (tv versus YouTube). Maar om het feit dat Rainforest Alliance effectiever lijkt in het overbrengen van een boodschap door ‘t verhaal anders te vertellen. Doordat het 2 versies zijn van dezelfde organisatie via hetzelfde kanaal zijn ze gemakkelijker (en eerlijker) te vergelijken met elkaar. Natuurlijk zijn we 5 jaar verder en gaan dergelijke filmpjes sneller viral dankzij Facebook en Twitter. Maar ik durf er vergif op in te nemen dat het oude filmpje (of: verhaal) ook nu niet aansprekend genoeg is om als een dolle gedeeld te worden. Of het nieuwe filmpje daadwerkelijk het koopgedrag van consumenten structureel verandert, blijft koffiedik kijken. Duurzaam koffiedik, zo je wilt 😉
En tot de budgetten vrijkomen voor peperdure airtime wereldwijd, zou ik als NGO dik tevreden zijn met 1, 2 of 10 miljoen views via YouTube. Waar elke kijker zelf bewust op play heeft geklikt.
De bedoeling van je post was me uiteraard helemaal duidelijk, Olivier. Alleen verkondig ik graag het woord van TV. En ook daarvoor geldt natuurlijk: het draait niet alleen ‘wat’ je zegt, maar vooral ook om ‘hoe’.
@Gabriel: hear, hear!
Klopt idd dat Het nieuwe verhaal beter is dan het oude verhaal. Qua bewustwording bij de consument van het verhaal is het zeker vooruit gegaan.
Helaas is de wereld van “sticker op het product en dus is alles ok”, niet zo simpel. Het drijft allemaal op overheidssubsidie die voor de certificering en controle betaalt, omdat food industry vindt dat de boeren het moeten betalen en de boeren te arm zijn/geen rendement halen op hun investering in zo’n certificaat. Het uiteindelijke resultaat voor oerwoud of kikker is verwaarloosbaar… No people, no planet, no profit. #npnpnp
Pretty sad story, waar nog een keer een heel confronterende story over ‘getelld’ moet worden in een documentaire, maar dan op basis van hoe het werkelijk zit 🙂
Interessante inhoudelijke nuancering. Weer wat wijzer! Thnx, Bart.